نگهداری از طوطی ملنگو (طوطی سبز)
طوطی ملنگو یا طوطی سبز یک پرنده زیبای خانگی و بسیار محبوب است. این پرنده برای همه مناسب نیست، چرا که به توجه و مراقبت زیادی نیاز دارد. آنان پرندگانی اجتماعی هستند و می‌توانند رابطه مناسبی با اعضای خانواده برقرار کنند. این پرندگان دوست دارند صحبت کنند و از چالش‌های مختلف لذت ببرند. این مسئله باعث می‌شود که آموزش برای آنها تا حدی سرگرم‌کننده باشد.
نگاه کلی
اسامی رایج: طوطی ملنگو، طوطی سبز، پاراکیت طوق‌دار هندی، طوطی طوق‌دار هندی و طوطی طوق صورتی
نام علمی: Psittacula krameri manillensis
اندازه در بزرگسالی: حدود 40 سانتی‌متر طول (شامل پرهای دم) و 120 گرم وزن برای یک طوطی با اندازه متوسط
عمر متوسط: 25 تا 30 سال؛ در مواردی بیش از 50 سال نیز عمر کرده‌اند
خاستگاه و تاریخچه
طوطی ملنگو یا طوق صورتی (Psittacula kameri) دارای چند زیرگونه (Sub-species) است. بسیاری از زیر گونه‌ها در آفریقا و آسیا پراکنده شده‌اند. از این زیرگونه‌ها می‌توان به طوق‌دار هندی اشاره داشت که یک طوطی آسیایی است و خاستگاه آن به سیلان (Ceylon) برمی‌گردد، گرچه اکنون در بسیاری از نقاط آسیا، به ویژه هند و پاکستان نیز یافت می‌شود. این پرندگان که در مناطق غربی و جنوبی سودان هم دیده می‌شوند، در خاورمیانه محبوبیت زیادی دارند. در این منطقه هم به صورت پرورشی و هم در حیات وحش مشاهده می‌شوند.
در حیات وحش، آنها در مناطق کم درخت و همچنین مزارع حومه شهر زندگی می‌کنند. این پرندگان در دسته‌هایی متشکل از 100 طوطی یا بیشتر پرواز می‌کنند، بنابراین به داشتن همراه عادت دارند.
پاراکیت‌های طوق دار هندی از 200 سال قبل از میلاد مسیح در قفس نگهداری شده‌اند. در هندوستان، پس از آنکه رهبران مذهبی دریافتند این پرنده می‌تواند صدای انسان را تقلید کند، او را به عنوان یک موجود مقدس معرفی کردند. طوطی‌های طوق‌دار که مورد توجه طبقه ثروتمند هند قرار داشتند، در قفس‌های تزئینی نگهداری می‌شدند و به خاطر رنگ و زیبایی‌شان مورد تحسین بودند.
در دهه 1920، پرورش‌دهندگان به پرورش این پرنده رو آوردند. با ظهور رنگ‌های مختلف، محبوبیت این پرنده افزایش یافت. اکنون که به طور گسترده در تجارت حیوانات خانگی خرید و فروش می‌شوند، طوق‌دار هندی محبوبیت زیادی به عنوان یک حیوان خانگی دارد. اندازه کوچک و علائم زیبایی که روی بدن آنها وجود دارد، باعث شده است که به یکی از انتخاب‌های اصلی پرنده‌داران تبدیل شوند.
با توجه به اینکه بسیاری از پرنده‌داران، پرندگان ناخواسته را در طبیعت رها می‌کنند، تعداد قابل توجهی از آنها در حیات وحش زندگی می‌کنند. آنها در انگلیس، فلوریدا، کالیفرنیا، ایالات متحده و سایر کشورها مشاهده می‌شوند.
از آنجایی که این پرندگان می‌توانند محصولات کشاورزی را بخورند و مزرعه را پاکسازی کنند، از دید کشاورزان یک مزاحم هستند. این مسئله باعث شده است که پرورش این پرندگان در برخی از ایالت‌ها و مناطق محلی ممنوع شود.
خلق و خو
گفته می‌شود طوطی ملنگو پرنده‌ای است که سخت آموزش می‌بیند، با این حال این موضوع کاملا درست نیست. از آنجایی که ملنگو یک پرنده بسیار باهوش است، به راحتی خسته می‌شود و اگر به حال خود رها شود، به رفتارهای مخرب مانند جویدن رو می‌آورد.
آنها همچنین در دوران بلوغ دوره خاصی را می‌گذرانند و در آن شروع به گاز گرفتن می‌کنند، تا حدی که مدیریت پرنده برای شما دشوار خواهد بود. این دوره با پرخاشگری جزئی همراه است، اما ظرف مدت چند هفته یا چند ماه به پایان می‌رسد.
ملنگوهایی که اهلی شده‌اند و همیشه تحت مراقبت هستند، به طور کلی شخصیتی شیرین و جذاب دارند که توجه هر پرنده‌داری را به خود جلب می‌کند. صدایی با طنین بالا اما شیرین دارند. همچنین، می‌توانند به شما در خصوص خطرات هشدار دهند. این یک غریزه طبیعی است که در حیات وحش توسعه یافته و معمولا با ایجاد صداهای بلند همراه است.
آنها به خصلت مهربانی مشهور نیستند، هر چند ملنگو ماده پیوند قوی‌تری با صاحب خود ایجاد می‌کند، در حالیکه نرها بی‌خیال‌تر هستند. این پرنده‌ها به نگهداری زیادی احتیاج ندارند، اما برخلاف شخصیت گوشه گیرشان به زمان و توجه قابل ملاحظه‌ای نیاز دارند.
رنگ‌ها و نشانه‌های ملنگو یا طوطی سبز
ملنگو در رنگ‌های مختلف، از زرد روشن، سبز و آبی گرفته تا زال، دارچینی و … مشاهده می‌شوند. با وجود این تنوع رنگی، این پرندگان معمولا با رنگ سبز مغزپسته‌ای روشن، دم آبی و کمی رنگ زرد در زیر بال‌ها شناخته می‌شوند.
آنها یک گونه دیمورفیک یا دو شکلی هستند، یعنی جنسیت نر و ماده آن بر اساس رنگ و علائم قابل تشخیص است. نرها با منقار قرمز تیره، علائم سیاه رنگ بر روی صورت و سه رشته رنگ در نواحی گردن شناخته می‌شوند. حلقه سیاه دور گردن در حدود 18 ماهگی شکل می‌گیرد و در حدود 3 سالگی حلقه‌های آبی و صورتی نیز ظاهر می‌شوند. ماده‌ها با وجود تمام زیبایی‌شان، فاقد علائم صورت و حلقه‌ها هستند، هرچند دور گردن برخی از آنها کمی تیره است.
مراقبت از طوطی ملنگو
با توجه کافی، رسیدگی منظم و ابراز عشق، طوطی ملنگو می‌تواند به یک همراه دوست داشتنی و عضوی از خانواده شما تبدیل شود. آنها عاشق یادگیری چیزهای جدید هستند و دوست دارند نزد شخصی باشند که هوش آنها را به چالش بکشد. به همین دلیل است که دایره لغات وسیعی دارند و ترفندهای فوق‌العاده‌ای را یاد می‌گیرند.
اگر متوجه هرگونه رفتار پرخاشگرانه شدید، پرنده را سرزنش نکنید؛ چون ممکن است تا آخر عمر از شما بترسد. نادیده گرفتن رفتارهای بد و استفاده از تکنیک‌های تشویقی مثبت بهترین روش برای رسیدگی به این مشکل است.
قفس مناسب برای این پرنده بزرگ‌تر از چیزی است که انتظار دارید. قفس باید دم بلند آنها را در خود جای دهد و به پرنده اجازه دهد وقتی در کنارش نیستید، در فضای داخلی جنب و جوش داشته باشد. فاصله بین میله‌ها نباید در حدی باشد که پرنده بین میله‌ها گیر کرده یا بتواند اقدام به فرار کند.
ظروف آب و غذا را به صورت روزانه، نشیمنگاه و اسباب بازی‌ها را به صورت هفتگی و سینی کف قفس را به صورت ماهانه تمیز کنید تا سلامت پرنده تضمین شود. هر سال یک بار کل لوازم قفس را بیرون بیاورید و پس از پاکسازی سر جای خود بگذارید.
تغذیه پاراکیت‌های طوق‌دار هندی
طوطی‌های ملنگو وحشی معمولا از میوه، سبزیجات، انواع توت و دانه‌ها تغذیه می‌کنند. آنها همچنین شهد گل و خود گل‌ها را نیز دوست دارند.
اکثر دامپزشکان معتقدند پرندگان قفسی باید یک رژیم غذایی متعادل از پلت داشته باشند، در کنار آن، پرنده می‌تواند از میوه و سبزیجات نیز در رژیم غذایی خود استفاده کند. برگ‌های سبز و سبزیجات، لازمه یک رژیم غذایی سالم هستند و این طوطی نیز از این قاعده مستثنی نیست. آنها همچنین می‌توانند غذاهای پختنی شما را بخورند. ملنگوها مرغ را دوست دارند، اگرچه به لوبیا، غلات و برنج نیز علاقه نشان می‌دهند. آووکادو و شکلات برای پرندگان سمی است.
ممکن است با این مسئله مواجه شوید که پرنده شما پلت‌ها را از ظرف غذا جدا می‌کند و فقط دانه‌ها را می‌خورد. به نظر می‌رسد این یکی از معدود مسائلی است که در رابطه با تغذیه طوق‌دارها پیش می‌آید. در صورت مشاهده این مسئله، پلت‌ها و دانه‌ها را به صورت جداگانه و طبق یک برنامه چرخشی به او بدهید. حتی اگر فورا چیزی را نخورند، بعد به سراغ آن خواهند رفت.
مانند همه پرندگان، ظروف غذا و آب ملنگو نیز باید هر روز تخلیه، تمیز و مجددا پر شوند تا خطر رشد باکتری و عفونت کاهش یابد.
فعالیت بدنی
ملنگوها پرندگانی بسیار فعال هستند. مانند اکثر گونه‌های دیگر، بهتر است آن‌هارا نیز هر روز به مدت چند ساعت از قفس بیرون بیاورید تا بازی کنند و پر و بالشان را به حرکت درآورند. دارای فک قدرتمندی هستند بنابر این باید مواظب‌شان باشید. بهتر است چندین اسباب‌بازی، نشیمنگاه و لوازم قابل جویدن برایشان فراهم کنید تا از جویدن چیزهای خطرناک یا ارزشمند دوری کنند. این پرندگان عاشق پازل و اسباب‌بازی‌های پیچیده هستند و با آنها حسابی مشغول می‌شوند.
تهیه یک ظرف آب مناسب برای حمام کردن باعث می‌شود که دوست پَردار شما احساس رضایت کند.
